Eindelijk thuis

Hallo vrienden,

zoals de titel al aangeeft zijn Wu Ming en ik eindelijk thuis.
Ik heb een aantal dagen niet aan mijn journaal kunnen werken omdat eerst Wu Ming zondag en ik maandag ziek zijn geworden.
Ik had al mijn energie nodig om enigzins te herstellen voor de terugreis van woensdag.
Het groeps afscheidsetentje van de laatste avond in Beijing heb ik hierdoor moeten missen.
Woensdagochtend was ik optijd opgestaan om de laatste spullen in te pakken en "fris en monter" om 10.30 u. uit te checken in de lobby.
Iedereen was op tijd aanwezig, om vooral het vliegtuig maar niet te mogen missen.
Na 19 dagen werd het hoog tijd om onze nieuwe familieleden, aan de rest van de clan in Nederland te showen.
Er hing die ochtend ook een opgelaten sfeer in de lobby, en na een laatste groepsfoto hebben we afscheid van Vincent en Erna genomen.
Grace werd ook al zenuwachtig, dus werden we als een kudde schaapjes met lichte dwang richting de wachtende bus geleid.
Op het vliegveld liep het allemaal wel voorspoedig, het is waarschijnlijk het tijd van het jaar geweest, maar ik heb het hier de vorige keren veel hecktischer meegemaakt.
Net als op de heenreis zat ik met Wu Ming met slechts een enkeling in de Pearlclass afdeling (heenreis 7 en nu wel 13 man)dus een keuze uit nog een 100 lege stoelen.
Gelukkig voor Wu Ming habben de stewardessen niet veel te doen, en hebben zij Wu prima vermaakt.
De hele vlucht is het mannetje als een dolle door het vleigtuig heen lopen rennen, en bij het inzetten van de landing ging meneer slapen.
Op Schiphol aangekomen was er op het eind van de pier een hele nieuwe lichting douaniers gestald.
Zij werden waarschijnlijk getest op hun parate kennis en een sprak me aan na ontvangst van de paspoorten wat mijn relatie was tot Wu Ming.
"Dat is mijn zoon", zei ik vol overtuiging en trots.
Hij begreep het niet helemaal, maar na een korte uitleg heb ik hem succes gewenst, want ik was de eerste van 7 echtparen.
Bij de bagageband aangekomen kon je de aankomsthal al zien, Wu Ming rende gelijk naar het venster waar zijn 2 zussen al op hem stonden te wachten.
Betina een vriendin van ons zag ons ook en waarschuwde Jeannet die bij de uitgang stond te wachten.
Wat is hij nog klein zaten ze allemaal te gillen, wat een snoepie wat een knap ventje.
Let wel, hiermee bedoelden zij Wu Ming, ik ken mijn positie in de hyrargie inmiddels.
Nadat we de bagage van de band hadden gevist, zijn we de aankomsthal ingelopen om daar eindelijk als gezin herenigd te worden.
Bijna 3 weken is een lange tijd en de meiden knuffelden Wu Ming bijna helemaal plat, deze jongen kan een potje breken bij hen.
Na lekker even bijgepraat te hebben op een terrasje op Schiphol, hebben we afscheid van Bettina genomen, en zijn we op zoek gegaan naar de wagen op lang parkeren.
Onderweg bij Lelystad nog even een pittstop gemaakt bij de Mac, om daarna met lichte tegenzin aan de volgende etappe van 130 kilometer te beginnen.
Onderweg in de wagen was Wu Ming lekker aan het dollen met zijn zussen, alsof hij ze al lang kende, niets aftasten, meteen vertrouwd en veilig, werkelijk fantastisch.
Bij huis aangekomen verwachtte mij de volgende verassing, een groot spandoek met Welkom Wu Ming, en ik dan.....?
Een prachtig versiert huis, de dames hadden zich prima voorbereid, de Chinese vlag met een groot opblaasvliegtuig werkelijk prachtig.
Wu Ming heb ik eerst rustig door het huis geleid, en vooral zijn kamer laten verkennen.
Nu dag twee slaapt hij al zelfstandig in zijn hoogslaper met glijbaan.
Wu Ming is ons derde kindje uit China, we hebben nu 3 kinderen met 3 verschillende karakters, allemaal lief, maar vooral voor elkaar.
Ik denk dat Jeannet en ik onszelf bevoorrecht mogen noemen om voor deze kinderen te mogen zorgen.

Het was fijn om de hartverwarmende reacties altijd te mogen lezen na het plaatsen van een reisverslag, hiervoor mijn dank, zeker in het afgelegen Chongqing was dat zeer prettig.

Van Wu Ming een knuffel en van mijn kant een kus achter het oor, liefs Paul