Back in memorylane

Hallo,

het was vandaag schitterend weer, mooi zonnetje bij een temperatuur van 0 graden en bijna geen wind.
De ideale omstandigheden om erop uit te trekken.
Ik wilde vandaag de Silkmarket bezoeken, deze kende ik nog van de vorige keren.
De taxichauffeur die mij erheen bracht wist precies welke ik bedoelde.
Bij aankomst herkende ik het niet 1,2,3, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik in een zijstraat stond.
Uitgestap was ik nog niet echt overtuigd, maar de vriendelijk knikkende man zei (in het vloeiend Mandarijn of een ander dialect), dat het hier echt was, en benadrukte dit door op de plattegrond met zijn vinger de plaats aan te wijzen.
Ik keek om mij heen maar herkende toch niets van de zijdemarkt zoals ik die kende.
Na wat rondvragen bleek ik slechts een 8 kilometer er naast te zitten, toch niet slecht voor een chauffeur die het achteraf ook niet wist.
Genietend van de wandeling die voor me lag, en het feit dat ik lichte rugwind had kon me niets meer van mijn einddoel tegenhouden.
bij het Jianguo hotel aangekomen was er niets veranderd, dezelfde kleur en de vertrouwde balconnetjes.
Dit was toch het hotel waar ons ouderschap is begonnen, Sue-Lin hebben we hier de eerste twee weken mogen verzorgen.
Een werkelijk schitterende tijd, die toch veel heerlijke herinneringen naar boven brengt.
De foto's van het hotel zullen voor Jeannet dezelfde uitwerking hebben.
Maar wachts eens even, wandeling, Jianguo hotelmaar waar is de zijdemarkt nu??
Ik weer een stukje teruglopen, nada niets, weg?
Het zou toch niet potver...ook gesloopt zijn.
Teruglopend ben ik wel langs de lekker opdringerige straatventers gekomen met hun DVD's die het thuis niet doen, maar geen markt gezien, wel een lelijk warenhuis/loods achtig iets.
Blijkt dat nou niet het gezellige marktje te hebben vervangen?
Binnen is het wel wat onwennig maar het spelelement is als vanouds bekend.
Toch wat leuke zaken gescoort, en op naar het hotel.
Buitengekomen snel een taxi pakken van Wu Ming begint ook wat te protesteren en wil weg.
Ik weet niet precies wat het was, misschien mijn deo of mijn coupe of het feit dat ik niet blond ben en op naaldhakken loop, maar ik heb meer als een uur op een taxi gewacht.
Zeker 40 taxichauffeurs aangesproken, maar niemand dit het Comfort Suite Hotel kende of wist waar "near the Olypic stadium" lag.
Ik krijg de indruk dat de taxichauffeurs een hekel hebben aan westerlingen met buggy's.
Hetzelfde gebeurde een paar dagen geleden toen ik met Andy en Wendy op pad was.
Gelukkig heb ik uiteindelijk een taxichauffeur getroffen die mij accepteerde zoals ik ben, moe en met buggy.
De schat gaf een huilende Wu nog 2, wat ik dacht snoepstokjes, maar wat bleek gerolde vleesstokjes, die ze met smaak aannam en op at.
Deze avond lekker gegeten in het restaurant die overigens lekker gevuld was met...jawel Andy en Wendy en natuurlijk Kai.
Ik geloof dat de kok na ons vertrek ook maar naar huis is gegaan.
Geniet van de foto's en tot morgen.

Groetjes en een knuffel Wu Ming en Paul